Mand(je) of niet?

Je werd gebeld, je deed je verhaal en het kwam in de lokale of regionale krant. Of op de radio of televisie. De verslaggevers en jij waren op de hoogte van elkaars bestaan en wisten elkaar te vinden.

Een stuk of tien namen. Daar had je echt geen rolodex voor nodig. Het ganse medialandschap paste op één bladzijde in je agenda. Elke dag een paar kranten doornemen en je wist weer hoe jouw vlag erbij hing.

Inmiddels zijn er Facebook, Twitter, Instagram en LinkedIn. Daarmee breng je zélf verslag uit, verkondig je als een doe-het-zelver je kernboodschap met foto en al. We zijn er inmiddels wel aan gewend, we gebruiken social media volop, we doen er slimme en mooie dingen mee, soms ook domme en lelijke, kortom ze maken deel uit van ons leven waarin succes en blunders, vreugde en verdriet elkaar nu eenmaal afwisselen.

Ik ben er ook druk mee, met die ‘socials’. Met plezier en met interesse. Maar ook omdat ik er als wethouder niet buiten kan en ook niet wil. De tijd dat ik afhankelijk was van de gelegenheid die een journalist mij bood om mij tot de inwoners en ondernemers te wenden, is gelukkig voorbij.

De krant, de televisie en de radio zijn er nog steeds en zullen ook wel blijven maar in het medialandschap nemen ze niet meer die voorname plek in die ze ooit wel hadden, vooral in de tijd dat ze nog de functie vervulden van de spreekwoordelijke zuilen.

Er zijn hele volksstammen die geen krant (meer) lezen, er groeien generaties op die dat nooit gaan doen en ook de publieke omroep en commerciële zenders verliezen terrein op de tablet en Netflix. Maar vergis je niet. Op Twitter zijn nauwelijks jongeren te vinden en op Instagram zullen maar weinig senioren debuteren.  

In het enorm versplinterde medialandschap zijn maar weinig momenten en plekken van rust. Er is ook niet altijd diepgang. Er is wel vaak ophef. Maar ook humor, ontroering en vindingrijkheid. Kort, kort, kort was al het hoofdmotto van de media vóór de digitale revolutie en die trend is inmiddels standaard. Hoe meer tijd en letters, hoe kleiner je bereik, weet de gemiddelde accounthouder.

Misschien kent u die videoclip van ‘mandje, mand!’ waar iemand door een interviewer wordt gedirigeerd z’n boodschap steeds korter te formuleren. Wat overblijft is ‘mand!’. Weg boodschap, weg kleuring, maar wel lekker kort. 

Maar er bloeit een nieuw plantje in dat medialandschap met zeer afwijkende eigenschappen. De podcast.

Echt helemaal nieuw is het niet. Want de podcast is te beschouwen als een mengvorm van radio en social media. Er zijn al enkele landelijk bekende podcastmakers actief. Die hun audio-uitzending via hun social media-accounts, die dikwijls door duizenden worden gevolgd, verspreiden. Opvallend is dat ze in die uitzendingen de tijd nemen, verdieping zoeken, zichzelf wat meer blootgeven. Mooie radio, zou je vroeger gezegd hebben.

Ook in Haarlemmermeer en omstreken worden podcasts gemaakt. Door jongerenwerkers van Meerwaarde bijvoorbeeld, die ‘On the spot’ maken over chill-out, geldezels en van alles dat jongeren bezighoudt. Met hen maakte ik voor de zomer een podcast over stress. Ook de organisatie Young Society die zich inspant om de maatschappelijke betrokkenheid van mbo-studenten te vergroten maakt podcasts.

Kort geleden werd ik daar voor uitgenodigd. Dat duurde ruim 40 minuten. Ongekend, wat een weelde. Ik kreeg de ruimte om uiteenlopende, vooral voor jongeren interessante onderwerpen uit te diepen en ik voelde me ook vrij en op mijn gemak genoeg om over persoonlijke zaken te vertellen. Dit gold trouwens evengoed voor de podcast met Meerwaarde. 

Ik wil de podcastmakers van Young Society en Meerwaarde bedanken en aanmoedigen. Nee, niet omdat ze mij in hun uitzending hebben gehad. Maar omdat ze een verrijking zijn voor het medialandschap. Oordeel zelf en kijk op @Msteffenswater op Twitter of meteen hier: Young Society de podcast, aflevering 4: Marjolein Steffens en hier: #3 On the spot, Schieten in de stress. 

Wethouder Marjolein Steffens – van de Water (Fysieke leefomgeving, Jeugd & Onderwijs, Vastgoed en Doelgroepenbeleid)