Je kinderen zijn thuis en je moet ze helpen met hun schoolwerk. Je hebt flinke discussies met je tieners, omdat ze veel meer willen dan mag. Je zit al weken thuis, zonder bezoek en voelt je eenzaam. Je bedrijf is dicht en dat moet niet te lang duren, want dan gaat alles wat je in jaren hebt opgebouwd verloren. Je maakt je zorgen over je gezondheid, je werk, je financiën, je toekomst. Ineens spelen we allemaal ongevraagd een rol in een rampenfilm. Het is zo onwerkelijk. Zoveel zaken die zo normaal waren, ze zijn ineens anders.
De paasdagen brachten wij door met zijn tweetjes, onze dochter en haar vriend wonen niet bij ons in huis en we hebben afgesproken dat ze beter niet konden komen. Mijn verjaardag afgelopen week hebben we maar niet gevierd. We bezoeken in mei graag onze zoon in Canada, maar dat lukt dit jaar niet. De vraag is wanneer het wel weer kan... Mijn peettante ligt op sterven, maar we kunnen geen afscheid van haar nemen. Afgelopen vrijdag hebben we via een link gekeken naar de afscheidsdienst van de tante van mijn man.
In een paar weken is ons leven totaal veranderd. We moeten ons best blijven doen om naar voren te blijven kijken. Naar de lente die zich meldt, de prille zonnestralen, het jonge groen dat ontspringt, de lammetjes in de wei en de lentebloemen. En elkaar helpen om deze tijd door te komen. Hand in hand mag niet meer, elkaar vasthouden ook niet. Maar er voor elkaar zijn, dat blijft belangrijk. Dát is niet veranderd!
