De lente heeft eindelijk begrepen dat we al richting half mei gaan. De zon geeft langzamerhand meer warmte, de dagen worden steeds langer en langzaam gaan we richting zomer. Ik heb de eerste zwaluwen alweer gezien.
Zwaluwen zijn de brengers van hoop. En we mogen inmiddels ook weer hopen: op de volgende stappen in de versoepelingen. Want wat zijn we daar allemaal aan toe, ook ik. Ik zie dagelijks foto’s op social media van mensen die hun eerste (en sommigen ook al hun tweede) vaccinatie hebben gehad. Ik zag zelfs een heel nieuw begrip: ‘prikjaloezie’. Veel mensen staan te popelen tot ze aan de beurt zijn voor hun vaccinatie. Ze gunnen de ander van harte hun vaccinatie, maar willen zelf ook heel graag.
Nu de zon schijnt, de temperaturen richting ‘zomers’ gaan, steeds meer mensen gevaccineerd zijn en de zwaluwen gearriveerd zijn, zouden we kunnen denken dat alles weer is zoals het voor maart 2020 was. Maar dat is écht nog niet zo. Want er zijn nog steeds veel besmettingen, er liggen nog steeds veel mensen in het ziekenhuis en op de ic’s. We moeten de hoop niet laten vervliegen door ons nu niet meer aan de basismaatregelen te houden: houd afstand, draag in overdekte publieke ruimtes een mondkapje, was je handen regelmatig. Want zo helpen we allemaal mee om de verspreiding van het virus tegen te gaan.
Ik hoop op een mooie, lange zomer: een zomer waarin we onbekommerd kunnen genieten. En ik hoop vooral dat we met elkaar nog even kunnen volhouden, zodat we samen de volgende stap in de versoepeling kunnen zetten.