Bekaf maar wel voldaan

Maar dat mag de pret niet drukken. Ik ben er gewoon weer bij op verkiezingsdag. Al ruim 20 jaar. In stembureau nummer 26 oftewel wijkcentrum Linquenda, in mijn woonwijk in Nieuw-Vennep. Ik vier het feest van de democratie als voorzitter van dat stembureau samen met mijn kundige en vriendelijke collega’s. We vormen een geolied team. Of het nu verkiezingen voor de Tweede Kamer, het Europees parlement, de gemeenteraad of voor de Provinciale Staten van Noord-Holland zijn, we leiden de gang naar de stembus in goede banen. Ik vind onze democratie belangrijk en wil daarom bijdragen aan een succesvol verloop van de verkiezingen. Door zelf te stemmen, anderen aan te sporen dat ook te doen en door mijn werk op het stembureau waarmee ik vele anderen in staat stel hun stem uit te brengen.

Dat klinkt misschien allemaal wat gezwollen maar ik meen het en het komt ook uit mijn hart. Verder vind ik het ook gewoon leuk om te doen, om mijn wijkgenoten te zien. De ouderen, de jongeren, de debutanten. Er kunnen zo’n 1200 tot 1300 kiezers een vakje rood komen kleuren in stembureau 26. Daarmee is het één van de grotere. Eentje ook die doorgaans qua opkomst goed scoort vergeleken met andere stembureaus in Haarlemmermeer en ook eentje die steevast boven het landelijk gemiddelde uitkomt.

Sommige kiezers nemen hun kinderen mee. Die kunnen bij ons rekenen op een paaseitje. Verkiezingen en Pasen kruipen op de tijdbalk altijd een beetje naar elkaar toe. En wij spelen daar op in. Voor elkaar, maar ook voor de kiezer.

Ik denk dat ik wel een redelijk strenge voorzitter ben. Ik zie erop toe dat in de buurt van het stembureau, laat staan in het stembureau zelf, geen uitingen van politieke partijen te zien zijn. Ook kap ik gesprekken die, laat ik zeggen ‘sturend’ zijn, af. Ik sta niet toe dat de hand met het rode potlood erin direct of indirect naar een bepaald vakje wordt gedirigeerd. Gewoon omdat dat tegen de regels is en tegen de basis van democratie. Wat de kiezer thuis doet of zegt, moet hij of zij vooral zelf weten, maar ik wil in ‘mijn’ stembureau geen polonaise.

Niet elke regel is altijd even simpel te handhaven. Je stem uitbrengen, moet je in je eentje doen maar voor papa of mama die met kleine kinderen komt, kan dat lastig zijn. Wij passen de ongeschreven regel toe dat als je niet meer onder het tafeltje past in het stemhokje je best even naast het hokje kunt wachten. Dat werkt. De meeste kinderen willen groot zijn. En dat ben je dus als je even wacht tot mama of papa het stemrecht heeft benut. Ook al pas je misschien nog wel onder het tafeltje.

Ik ben wel kapot aan het einde van zo’n stemdag. Ik ben er vroeg bij, het stembureau gaat laat dicht en dan begint het grote tel-circus. Vervolgens maak ik het proces-verbaal op en rijd ik met de hele rataplan naar het raadhuis. Ook daar beleef ik veel bijzondere momenten die allemaal horen bij het feest van de democratie en die er zo’n mooie dag van maken. Ik lig vaak pas na middernacht in bed, net als vele andere stembureauleden.

Wat ik me ineens herinner: daar is ze weer. 101 jaar is ze inmiddels. Ik had haar al van ver zien aankomen met haar rollator. Haar stembusgang verloopt letterlijk wel maar figuurlijk niet op rolletjes. Ze doet haar mantel uit, hangt deze aan het haakje, pakt haar rollator weer, schuifelt onze kant uit en overlegt haar identiteitsbewijs en stempas. Het compliment dat ze krijgt omdat ze ondanks haar leeftijd weer is komen stemmen, vervult haar niet met trots. “Wat denk je? Stemmen is belangrijk. Hier hebben mensen hard voor gevochten, hun leven gegeven”, zegt ze.
Hier doe ik het dus voor. Ja, ik ben straks weer bekaf. Maar wel voldaan.

Lees ook het artikel op InforMeer: Veilig stemmen op 15, 16 en 17 maart.       

Wethouder Marjolein Steffens – van de Water (Fysieke leefomgeving, Jeugd & Onderwijs, Vastgoed en Doelgroepenbeleid)